szczęśliwego doboru wrażeń przyprawionych pikanterią obcości ogarnął zgromadzonych. Różnojęzyczni ludzie przemawiali do siebie z czułym szacunkiem, z konfidencją. Wyrazy "Polska, Pologne, Polacco, Polish" pobrzmiewały emfazą. <br>Róża dała się uprosić i przy akompaniamencie Władysia zagrała "Mazura" Apolinarego Kątskiego. Mało już grywała w tamtych czasach; repertuar zdobyty samodzielną pracą w nadwołżańskim okresie leżał odłogiem, nie miała odwagi zaniedbawszy technikę atakować tych w pełni świadomość przyswajanych dzieł. Jeżeli co ryzykowała, to właśnie błyskotliwe drobiazgi z epoki swego warszawskiego maestro. "Popisowe kawałki", produkowane ongi podczas rautów na ratuszu przez "pierwszą adeptkę skrzypiec miejscowego konserwatorium", "osobistą pupilkę" mistrza; "kawałki", od których jej samej szumiało w głowie jak