przy użyciu liczników Geigera-Müllera rozstawionych na dużych odległościach, cząstki wywołujące wielkie pęki, sygnalizowane przez koincydencje liczników niosą zazwyczaj energie rzędu 1015 - 1017 eV (zarejestrowano nawet 1019 elektronowoltów, eV), przy czym ogólna liczba cząstek w pęku na poziomie morza wynosi 107 - 108 eV.<br>Badaniami wielkich pęków, rejestrowanych przy użyciu tac liczników Geigera-Müllera i rozbudowanej elektroniki zajmowała się po wojnie grupa krakowska kierowana przez prof. M. Mięsowicza oraz grupa łódzka realizująca program prof. A. Zawadzkiego.<br>Opisany powyżej schemat rozwoju pęku odzwierciedla tylko część realizujących się oddziaływań, a jego głównym niedostatkiem była niemożność wyjaśnienia skąd bierze się promieniowanie pierwotne kosmiczne zdolne do generowania pęków