na minimalnie zmechanizowanej pracy ręcznej i posługiwała się, jako podstawowym materiałem, cegłą. Stosowano ją bez większych zmian także przy wznoszeniu budynków o formach i technologii historycznej. Z punktu widzenia techniki budowlanej było z gruntu obojętne czy rekonstruowano gotycki kościół, barokowy dom mieszczański lub wznoszono współcześnie zaprojektowany dom mieszkalny. Poziom technologiczny likwidował w praktyce zróżnicowanie prac rekonstrukcyjnych od budownictwa w formach współczesnych i sprzyjał odbudowie całych ośrodków staromiejskich w ich historycznej postaci. Sytuacja uległa zasadniczej zmianie dopiero po 1960 r., gdy do budownictwa wprowadzać zaczęto na skalę masową elementy prefabrykowane i montaż na sposób przemysłowy domów z wielkich płyt. Pracochłonność tradycyjnej technologii