znikały, wciąż dudnił pod czaszką szaleńczy rytm wygrywany na setkach niewidocznych instrumentów. Oto miasto widziane z góry, równe rzędy ulic, gwar ludzkiej gromady, zapach dymu. Lecz to nie Dabora. W zboczu skały zieją czarne otwory pilnowane przez wojowników. Niewielu może wejść do jaskiń, większość z tych, co zagłębiła się w lochach Góry Szkła, nigdy już nie ogląda dziennego światła. Magwer poznaje - to Uwegna i podziemia, w których żyją Mistrzowie Szkła. Tam powstają wszystkie te cudeńka, jakie oglądać można na targowiskach Dabory.<br>Jakby wpełzł do środka. Światło dnia znika już za pierwszym zakrętem, pozostaje tylko drżący poblask pochodni. Lecz zaraz inny żar