Spitsbergenie. Na Antarktydzie przejęto w 1959 r. radziecką stację &#132;Oazis&#148; w Oazie Bungera, nadając jej imię A.B. Dobrowolskiego. Umożliwiło to wznowienie badań glacjologicznych. Spitsbergeński program glacjologiczny przygotowany przez A. Kosibę był jednym z poważniejszych elementów polskiego udziału w MRG. Podjęto badania ilościowe w odniesieniu do bilansu energetycznego lodowców, ich ruchu oraz zmian rozprzestrzenienia (Kosiba, 1960; Baranowski, 1977). Niestety wyniki dobrze przemyślanego programu nie były przez Kosibę w całości opracowane i opublikowane. W tym czasie prowadzono także studia z zakresu geomorfologii glacjalnej Spitsbergenu (S. Jewtuchowicz, J. Supryczyński).<br> Najwybitniejszą postacią powojennej polskiej glacjologii stał się S. Baranowski &#150; uczeń A