Wreszcie w czarnej sukience, stargana, straszna kukła na łóżku, porzucona już przez nas, przez dwie młode, zdrowe dziewczyny, wyczerpane do dna, puste, obojętne. <br>Potem przyszli ci z trumną, ułożyli ją sprawnie, koronkowa chusteczka na stargane włosy, obrazek w ręce - jak oni je złożyli - oporne, zesztywniałe? Gałązki białego bzu na nieszczęsnym łonie; płonące gromnice. Wrócił "majestat śmierci". Ale ja widziałam to wszystko - przedtem. Bez majestatu. Nagie. <br>Zeszli się gapie, dzieci, kobiety z całego domu i z paru sąsiednich kamienic. Pięćdziesiąt lat! - pół wieku. Chwila, i już trumnę zamknęli. Już ją dźwigają po stromych schodach. Za chwilę kostnica przy kościele. Zakonnica szarpie sznur