sekundy prezentował widzom kilka pochlebnych portretów? A jak zareaguje na mnie, myślał sobie dwunastoletni chłopiec, i ośmioletni chłopiec w sześćdziesięcioletnim mężczyźnie, i czteroletnia dziewczynka w trzydziestoletniej kobiecie... I tak stali, śmiali się i pławili w czystej zmysłowości, i cieszyli się dniem, i znów coś zdawało się rosnąć do tego tajemniczego ludycznego centrum, które rozwiązuje jakieś skomplikowane zadanie postawione jednocześnie przez sfinksa z rozłożonymi szeroko udami - ludziom i miejscu... Ale czy nie zakrywa wtedy taki biały jak popiół człowiek, mag, kapłan, błazen, człowiek z innej epoki - tego, co najistotniejsze?... czy oni nie uzurpują sobie, że są przybyszami z nierzeczywistości, że są żywymi