wyglądał jak człowiek po morskiej chorobie. Jego niesamowicie piękna twarz była blada i straszna, oczy płonęły wręcz żarłocznym blaskiem.<br>- Raz jeszcze witam doktora! Pan dziś jakoś wcześniej? - wykrzyknął, chirurg zaś namacał z satysfakcją coś w tylnej kieszeni spodni. Równie przyjemna była dla chirurga świadomość: sześć naboi w kolbie, jeden w lufie! Pomimo to odrzekł pokojowo:<br>- Ano, uciekłem z domu, przepracowany jestem i pił dalej wodę sodową z koniakiem i lodem, tłumiąc gwałtem niespokojne myśli. Później Widmar podszedł do niego i zaczął zapraszać do siebie:<br>- Koniecznie musi pan przyjść, czekamy na pana, ja i żona...<br>To zaproszenie wydało się chirurgowi czymś plugawym