rano.<br>Kalicki lekko się uśmiechnął: - Już po wojnie.<br>- Mam nadzieję - mruknął Szczuka. - Dziwnie to trochę brzmi, prawda? Po wojnie... Więc we wtorek wieczorem, powiedzmy. Jesteś tu z rodziną?<br>Kalicki potrząsnął głową: - Sam.<br>- A twoja żona?<br>&lt;page nr=135&gt; - Marynka? W powstaniu zginęła. - Co ty mówisz?!<br>Nie znalazłszy w sobie żadnych innych, właściwych słów, machinalnie począł kruszyć w palcach kawałek chleba.<br>- Towarzyszu Szczuka! - zawołał w jego stronę Święcki. Pełny kieliszek przed wami stoi!<br>Szczuka skinął głową i wypił wódkę. Dalej kruszył chleb. - Moja Maria też nie żyje - powiedział po chwili. Kalicki spojrzał na niego swymi znużonymi oczami.<br>- W Ravensbruck - wyjaśnił Szczuka. Przez moment się zawahał