Obliczone parametry dla jednego segmentu parametryzowanego sygnału (okienka) tworzą wektor P-elementowy. Zbiór wszystkich parametrów obliczonych kolejno dla wszystkich okienek sygnału tworzy obraz jednego sygnału diagnostycznego. Można to przedstawić na wykresie (rys. 8.8).<br>&lt;gap&gt;<br>Obraz symptomu diagnostycznego x , opisujący dany obiekt i , należący do klasy m , można zapisać w postaci macierzowej<br>&lt;gap&gt;<br>Macierz oznacza obraz należący do m-tej klasy i do i-tego powtórzenia w tej klasie. Wielkość P - liczba parametrów opisujących sygnał w okienku, a n określa liczbę ramek czasowych. Zakładamy, że m może się zmieniać od 1 do ustalonej liczby M klas (m = 1 , 2 , 3 , ... , M) oraz, że