od średnicy okruchów, ich koncentracji i długości &#132;fali&#148; nierówności podłoża. Szlifowanie jest najefektywniejsze, gdy zawartość materiału skalnego wynosi 10 - 30%. Wraz ze wzrostem koncentracji okruchów spada prędkość ślizgu i tempo erozji. Mimo uproszczeń, teoria ta zdaje się najlepiej, jak na razie, ujmować zagadnienie abrazji.<br> Produktem szlifowania jest &#132;mąka skalna&#148; o frakcji okruchów rzędu 100 Ť (w zależności od rodzaju skał). Jej gromadzenie na kontakcie z podłożem zmniejsza efektywność erozji i może działać jak smar redukujący tarcie&#150; przyspieszający ślizg. Obserwacje w odspojeniu pod lodowcem Argenti`ere wskazują na istnienie cienkiej błonki wodnej na tym kontakcie (Vivian, 1975). Błonka