w której trudno by szukać postaci na miarę Małgorzaty Braunek czy Izabeli Adjani, jedynych aktorek wytrzymujących wymagania stylistyki Żuławskiego. Licealistka o nieco obwisłych kształtach, której talentu aktorskiego nie przydała nawet kapłanka Voodoo. Dzielny Franz, który bez swojego &lt;orig&gt;kałasza&lt;/&gt; okazuje się bezbronny nawet w starciu ze słabą kobietą. I w końcu mamrotana z ekranu (no bo przecież nie pokazana) gnoza.<br><br> Wszystko w tym filmie jest zaledwie napisane. Nawet jeśli autorka scenariusza zdaje sobie sprawę z ciężaru swojego pedagogicznego przekazu i ozdabia go, podobnie jak w swoich książkach, gryzącą ironią i autoironią, to i tak film rozpada się na kilka gwałtownych scen. Nie