ciebie jakiegoś wyższego zrozumienia i wyrozumiałości, której tak żądasz dla siebie! Ale ty nie jesteś zdolny patrzeć na człowieka jak na żywy twór, który doznaje tego samego, co ty, i porusza się ograniczony takimi samymi warunkami. To wszystko dla ciebie tylko jakieś przedstawienie; jak zblazowany krytyk podpatrujesz złą grę i marną reżyserię, a sam wstydzisz się i boisz być czymś więcej niż aktorem. Nie przyjdzie ci do głowy takie proste i rewelacyjne odkrycie, że mylisz się i fałszywie patrzysz na świat, że to nie jest żaden teatr, ale właśnie żywe życie, jakiekolwiek ono jest. Daremnie czekałam od ciebie przez te parę