pysznej pogardy natury. Dlaczego efektowne elukubracje i sława na przykład &lt;name type="person"&gt;Mathieu&lt;/&gt; mają być wyrazem naszej epoki bardziej niż ciche słowa młodego malarza, zapisane podczas pracy, której jeszcze nikt nie zna? Czy naprawdę te sukcesy &lt;foreign lang="fr"&gt;qui ont une allure de panique&lt;/&gt;, o rytmie paniki, są takie ważne? Czy decydujące dzisiaj sfery marszandów i krytyków są światlejsze od pana Nieuwerkerke, ministra i wroga Maneta, czy od Ludwika XIV, który patrząc na małe obrazki Flamandów powiedział: "&lt;q&gt;zabierzcie mi te śmiecie&lt;/&gt;"<br>Może nasza epoka dla historyka roku 3000 będzie epoką, gdzie paru cichych i zupełnie zapoznanych wyznawców natury potrafiło nam przekazać swe wzruszenie w sposób