dziwny sposób, zamieniał się w kłębek nieugaszonych pragnień. <br><br>- Ach, to nie tak - westchnął. - Nie tak to sobie wyobrażałem.<br>- Bo się rozmyślę. <br>- Wyobrażałem sobie, że spojrzysz na mnie takim spojrzeniem, jakiego jeszcze w twoich oczach nie widziałem, a wtenczas... Ach, po co tyle gadam! <br>Pocałowali się schludnie i beznamiętnie. A przecież marzył o tym pierwszym pocałunku, który miał być jak poranek, rosa, słońce i upojenie, a okazał się pusty i nijaki. <br>- Klęska - powiedział Fryderyk. - Absolutna. <br>Zosia przybladła, zaśmiała się cicho. Spoglądał na nią, nastroszywszy brwi. <br>- Niech diabli porwą cały ten kantor! Odnosisz wrażenie, że zalecam się do ciebie jak szef do sekretarki