nie byłabym go tak ciekawa.<br><br>Pani rodzice, również aktorzy, nie wywierali presji, żeby poszła pani ich śladem?<br><br>Wręcz przeciwnie. Namawiali, żebym została architektem albo malarką. Marzyli o poważnym zawodzie dla mnie, a występy w kinie traktowali jak kaprys nastolatki. Do bycia aktorką przekonała mnie moja siostra Françoise Dorleac, która sama marzyła o karierze filmowej. Kiedy zginęła w wypadku samochodowym w 1967 r., nie mogłam się otrząsnąć. Wraz z nią znikła motywacja do dalszej pracy. Zamieniłam się w śpiącą królewnę. Czekałam na coś, co wyrwałoby mnie z zaklętego snu.<br><br>Była pani wtedy już na szczycie. Przełomem okazały się propozycje z Hollywood? Współpraca