to jest marzenie, żeby przekroczyć pewne granice. Jak się człowiek zajmuje na przykład nieobecnością, to pokusą jest opuścić materializację i udać się w dziwną przygodę dematerializowanej twórczości. Ale z drugiej strony myślę, że opozycja przeciwieństw jest jedyną szansą sztuki i nie pozwala opuścić jej terenu. Nawet ilość minimalna - formy, figury, materii - mówi o tym, że właśnie poza nimi jest już nicość albo niepoznane. Opuszczenie, rezygnacja - pewien rodzaj pesymizmu wyobraźni artystycznej w dzisiejszej sztuce - skazuje na przejście na tę drugą stronę i zostawia to wszystko, co jest realizacją. Po to, żeby opowiedzieć o tym przezroczystym nic. Ale to znowu osłabia możliwość powiedzenia