w głosie dziwną pewność. Juliusz patrzył na stojących kołem ludzi. Nagle <br>tupnął nogą. Rozpędził ich groźnym "precz!" Zwymyślał Kapitona:<br> - Czemu stoisz jak kołek! Zabierz stąd więźnia!<br> Kazał mu odejść pod drugą burtę. Żołnierz pociągnął Pawła za łańcuch... Apostoł <br>wstał<br> - Proszę cię - powiedział raz jeszcze.<br> Juliusz odwrócił się niechętnie. Ale wepchnął miecz do pochwy. Trzymając w <br>ręku pochodnię, pochylił się nad leżącym. Krew wciąż płynęła, zalewając głowę <br>leżącego człowieka. Ale ranny oddychał. Juliusz odwrócił się. Bez słowa wrócił <br>na swoje bagaże. Widział stamtąd, jak przy leżącym uklękli dwaj towarzysze Pawła.<br>23<br> Dobili do Myry po piętnastu dniach uciążliwej żeglugi. Czas był późny