w żadnej postaci Lesio, niestety, nie umiał. Na domiar złego po ostatnich doświadczeniach jął poważnie powątpiewać w swoje trucicielskie talenty. W głębi duszy wyraźnie czuł zbrodniczą niemoc. Gdybyż tak załatwił to za niego ktoś inny!...<br>Długie i intensywne rozważania nie dały nic. Zastępcy nie było. Koszmar trwał. Książka spóźnień, jak miecz Damoklesa, wisiała mu nad głową. Straszna świadomość codziennych nieuchronnych katuszy obudziła nagle w jego duszy bezgraniczną tęsknotę za odrobiną świętego spokoju. Spokoju przynajmniej na jeden dzień! Spokoju za wszelką cenę!<br>I oto nagle w głowie Lesia błysnęła nowa, niezwykła myśl, myśl, której dotychczas do siebie nie dopuszczał, uważając ją i