chwili wystarczy, by kilka strzał ugodziło w udo wodza gladiatorów. Zachwiał się mężny Spartakus, przystanął, ale oto znów ruszył przed siebie. Wytrąca miecz z ręki podbiegającego legionisty; uderzenie to nie kładzie jednak wroga na ziemię. Osłabło dzielne ramię wodza. Przy boku jego na miejsce zabitego Furiusa staje Polluks. Niestrudzenie tnie mieczem, osłaniając Spartakusa. A wódz gladiatorów czuje, że słabnie. Mimo woli szuka oparcia i znajduje je. Klęka na trupach leżących gromadnie. Mgłą zachodzącymi oczyma widzi swoich wiernych chłopców: Kastora i Polluksa. Zdaje mu się, że za plecami słyszy rozpaczliwy krzyk Kaliasa. Rzymianie widząc, że wódz powstańców ranny, wydają ryk triumfu i