zasiłek był tej wysokości, że wystarczał na jakie takie przeżycie, a młodemu człowiekowi, któremu niekonwencjonalny tryb życia bardziej przystoi niż ludziom w sile wieku, status bezrobotnego nie przeszkadzał.<br>Spory o to, w jakiej wysokości należy dawać zasiłki, aby nie rozpaskudzić bezrobotnych poprzez łatwe życie na koszt państwa, ciągle odżywają. Najlepiej mieli ci, którzy znajdowali się pod skrzydełkami państwa opiekuńczego, na przykład Szwecji. Zanim model ten nie zbankrutował, bezrobotni mieli rajskie życie. Gdy na przykład taki delikwent wydał już cały zasiłek, a zdarły mu się buty, zawsze mógł się udać do opieki społecznej po dodatkową pomoc. Pieniędzy wprawdzie do ręki nie dostał