całość powieści, zdaje się bowiem tolerować jedną tylko interpretację - lub żadnej.<br><br>X<br><br>Zarówno wtrącone opowiastki, jak - bardziej jeszcze - przedmowy do przygód obu Filipanów nie spotkały się z uznaniem krytyki. Nie dostrzegła ona w ogóle związku, który łączy je z przygodami Józia. A nie spostrzegłszy, przestała się nimi zajmować, uznając je milcząco za ozdobniki czy przerywniki właściwej narracji. Gombrowicz proponowałby je więc czytelnikowi dla odmiany i wytchnienia, jak to czynili czasem dawni mistrzowie opowieści... I niewątpliwie mogą one zostać tak przeczytane. Ferdydurke staje się wtedy rozmaitsza, barwniejsza, mniej przewidywalna. Czytelnik szybko rozpoznaje, że przygody Józia układają się w rytm przyłapań i ucieczek