Tiutczewa i Połońskiego. Twarz jej przy tym poważniała, powlekała się bladością, oczy szkliły się wilgotnym blaskiem, dyskretna wymowa dłoni i palców sama w sobie była poezją, stawała się jak gdyby drugim nurtem płynącym obok wypowiadanych słów.<br><br>Po zakończeniu deklamacji Polina przymykała oczy i bezładnie opuszczała ręce wzdłuż ciała, ale ta mimowolna ekstaza trwała krótko. Już po chwili następował powrót do rzeczywistości, na twarz występowały rumieńce, a na wargi wracał uśmiech odsłaniając pełen wdzięku krzywy ząbek.<br><br>Aniuta, nasza kijowska służąca, podawała herbatę i zaczynały się rozmowy o koncertach, o teatrze, o nowych książkach... Polina zapalała się, broniła swoich ulubionych poetów, cytowała Fofanowa