pokutnej pozie zbliżam się do ołtarza. Oczywiście Matka Boska Częstochowska. Zapalone świece. Wtem wyrasta przede mną dźwiękowiec w czarnym dresie z kapturem. W tych ciemnościach można by go wziąć za mnicha. Wszystko wygląda na parodię. <br>- Cześć. Jest Michaś? - Patrzę na Marka, na jego świdrujące oczka strzelające spod ciemnej grzywki i mimowolnie uśmiecham się, bo przecież sporo piw mamy za sobą. <br>- Jest. W zakrystii, przy mikserze. - Marek porusza ustami z pozostałością zajęczej wargi, zionąc przy tym okrutnie papierochami.<br>- Kiedy startujecie? <br>- Już jesteśmy po wszystkich próbach - mówi Marek i delikatnie, prawie obejmując mnie ramieniem, popycha w kierunku zakrystii. Ścisza jeszcze bardziej głos i