szyber chmur oblekał wolno całe niebo. Gdzieś z tej ciszy letniego dnia wysupłał się cieniutki głos dzwonka. Pani Linsrumowa rzuciła się do drzwi, uderzając się ramieniem o framugę. Ulicą Stacyjną szedł zamaszystym krokiem ku Dolnym Młynom ksiądz Karszun ubrany w białą komżę, przyciskając na piersiach wiatyk. Podpułkownik Strupel, pełniący obowiązki ministranta, potrząsał gorliwie małym mosiężnym dzwoneczkiem. Z tyłu podążała pani Burbowa z twarzą powleczoną modlitewnym smutkiem. Nieliczni przechodnie, jakiś mężczyzna z kosą, kobieta zgarbiona i Ferdzia z nieodstępną fajerką, ustępowali z drogi, klękając na rozgrzanym bruku uliczki. Panfil na widok posępnego orszaku schował się do budy. Ksiądz wstąpił na ganek, Babka