że nie zazna spełnienia w miłości, nie zdąży poznać wszystkiego, co chciał poznać, nie nacieszy się dziećmi ani spokojem dobrej starości, że nic nie stworzy, niczego po sobie nie zostawi, że odejdzie niezauważony, jakby go w ogóle nie było. Nie mógł czekać, co przyniesie los. W jego kraju ludzie umierali młodo i szybko stawali się starcami.<br>Długo zwlekałem z telefonem do Kabulu. Nie miałem dla Ismaela żadnych dobrych wieści. Właściwie wyłącznie złe. Wreszcie zdobyłem się na odwagę. Mężczyzna, który odebrał telefon, powiedział mi, że Ismael już tam nie pracuje. Nie potrafił powiedzieć, co się z nim stało. Już go więcej nie