to dobrych kilka lat. Tych uczniów było tylu, że nawet ja się pogubiłem. Jedno, co było dziwne, że bardzo często pojawiali się nowi, a drugie, że coraz rzadziej słychać było dźwięki fortepianu. No ale w końcu, myślałem sobie, człowiek się coraz starszy robi, a nie coraz młodszy, i dlatego coraz mniej słyszy. I ja się starzałem, i pani Maryla, chociaż kiedyś mi się wydawało, że ona zawsze będzie taka sama. Ale to starość jest dla wszystkich taka sama. Zrównuje brzydkich i pięknych. Jakieś piętnaście lat temu przestała pracować w szkole i uczniowie przychodzili do niej rzadko. To się jakoś wtedy zaczęło