a jednocześnie bronimy się przed tą identycznością, pożera nas nuda i pustka takiego &lt;orig&gt;ćwierćbytu&lt;/&gt;.<br>Czy zatem lekarstwo na nijakość kultury powszechnej tkwić ma w ponownym zasklepieniu się w &lt;orig&gt;partykularyzmach&lt;/&gt;?<br>Czy rację mają ideolodzy z obozu nacjonalistów, mówiący, że najważniejsza jest obrona przed kosmopolityzmem, pielęgnowanie odrębności i narodowej tradycji?<br>Prawda, jak mniemam, leży po środku i jest nieco trudniejsza.<br>Budowanie wspólnoty na powierzchniowych podobieństwach zdaje się istotnie trudem jałowym, wprowadzić będzie bowiem zawsze do kulturowego ubóstwa.<br>Może być początkowym etapem na drodze do nowej kultury uniwersalnej, rodzajem prymitywnej sygnalizacji poprzedzającej stworzenie prawdziwego języka.<br>Ten język prawdziwy opierać się jednak musi na głębokim