w oprawie neonowych liter XXX jeżą się kępy beżowych sztucznych członków, i zadziera głowę w stronę dalekich ramp, po których jeden za drugim jak japońskie gąsienice wpełzają do dworcowego brzucha szarosrebrne autobusy dalekobieżne o przyciemnionych szybach. Rampy sięgają piątego piętra, szóstego. Carlos prędko liczy autobusy, kalkuluje w myślach wytrzymałość betonu, moduł Younga, kąty nacisku. Ósma Aleja otacza go najdelikatniejszą ektoplazmą dieslowskich spalin i wszechobecnym hukiem. Carlos rusza, uskakuje przed zieloną cysterną z napisem MYSTIC na burcie i przebiega jezdnię. Kierowane fotokomórką szklane wrota rozjeżdżają się przed nim ze zgrzytem.<br>Ściany otchłannego wnętrza witają go tym samym plastikowym beżem, na którego tle