ciebie swoim szklistym, odległym wzrokiem. Stoisz naprzeciw niej, blisko, nie dalej niż na wyciągnięcie ramienia. Czy pani czegoś nie potrzebuje? - powtarzasz głośniej. Zacięły mi się drzwi, nie mogę otworzyć, nie ma nikogo, mówi cicho znowu opuszcza głowę: Pomogę pani - mówisz. Niewidzącymi oczami patrzy na ciebie. Jakby coś w nich na moment stopniało. Idziecie po schodach. Ona co chwilę przystaje i spogląda za siebie. To stary zamek, mówi, ciągle mam z nim jakieś kłopoty. Otwierasz przekręcając klucz, który tkwił w zamku, wyciągasz go z dziurki i dajesz jej mówiąc, proszę. Zamyka klucz w pomarszczonej dłoni. Unosi głowę do góry. Patrzy na ciebie