i Osipowa, 1982). Za najważniejsze uważa się powtarzające się pętle, zafałdowania lub wyraźne nieregularności moren środkowych, jak też znaczne zafałdowania foliacji (fot. 29). Jest to efekt przemieszczania się dużej fali kinematycznej. Winny im towarzyszyć inne cechy, jak: rozbicie jęzora na oddzielne bloki przez liczne głębokie szczeliny (fot. 30), towarzyszące czołu moreny spiętrzone i rozległe obszary sandrowe – efekt działalności wód nagłej powodzi związanej z fazą aktywną szarży. W fazie uspokojenia są widoczne duże przestrzenie lodu stagnującego (martwego) i (lub) charakterystyczna strefa marginalna z pagórkowatym krajobrazem moren wytopiskowych pomiędzy bryłami martwego lodu. Innymi wskaźnikami są jeziora zaporowe w dolinach bocznych, powstałe w