po strunach harfy albo uderzenie w pedał fortepianu) . Był to też czas rozbudowanego instrumentarium perkusyjnego, co oczywiście zwiększa niewyobrażalnie paletę barw orkiestry. Na początku lat siedemdziesiątych dał się jednak zauważyć zwrot w podejściu Góreckiego do muzyki. Teraz zaczęły pojawiać się szerokie płaszczyzny o w miarę jednolitej fakturze, utwory zatraciły pierwotną motorykę na rzecz kontemplacji. Coraz wyraźniej Górecki opowiadał się za strukturalnym minimalizmem, za prostotą. III Symfonia, dedykowana żonie, jest właśnie apogeum tego programu. Lata siedemdziesiąte to też czas, kiedy kompozytor poważniej zajął się twórczością wokalno-instrumentalną.<br>Symfonia pieśni żałosnych nie kwalifikuje się jako utwór awangardowy, jest łatwo przyswajalna dla niewyrobionego ucha