przede wszystkim w songach. Nie jestem krytykiem, trudno mi oceniać literacką i muzyczną wartość tych utworów. Zresztą nie ona była ważna. Bo gdy balladę o zatonięciu &lt;name type="tit"&gt;"Titanica"&lt;/&gt; śpiewał Lach, &lt;name type="tit"&gt;"Prawdę"&lt;/&gt; lubelscy uczniowie, &lt;name type="tit"&gt;"Granicę buntu"&lt;/&gt; i &lt;name type="tit"&gt;"Judasza"&lt;/&gt; &lt;name type="person"&gt;Contra&lt;/&gt;, salę porażała wielka, napięta cisza. Znam to uczucie podwójnego chwytu za serce i mózg, przeżyłem je kilka razy w teatrze i parę razy w kinie, i kiedy &lt;name type="person"&gt;Ewa Demarczyk&lt;/&gt; śpiewała wiersze &lt;name type="person"&gt;Baczyńskiego&lt;/&gt;. Nie spodziewałem, się że teraz, na konkursie amatorskich kabaretów, przeżyję je znowu.&lt;/&gt;<br>&lt;au&gt;Jerzy Lohman&lt;/&gt;<br>&lt;gap&gt;&lt;/&gt;<br><br><br><br> &lt;div type="art" sub="culture" sex="m"&gt; &lt;page nr=2&gt;<br>&lt;tit&gt;CO ROBIĄ NIEMCY INNĄ DROGĄ&lt;/&gt;<br> &lt;intro&gt;Kiedy w 1928 na łamach opiniodawczego dziennika &lt;name type="tit"&gt;"Frankfurter Zeitung"&lt;/&gt; zaczęła się ukazywać w