procesami płciowymi w środowisku wodnym i to ogranicza jego rozmiary. Nie może on być zbytnio uniesiony, bo to zmniejsza szansę zroszenia grupy gametofitów kroplami wody umożliwiającymi przepływ plemników. Mimo więc skomplikowania anatomii mszaków ich rozmiary nigdy nie są znaczne, a pozostają związane ściśle ze środowiskami o dużej wilgotności. Swoista dla mszaków jest budowa zarodni z osią (columella), która rozwinęła się już we wczesnym dewonie (Sporogonites), i brak ligninowych wzmocnień komórek przewodzących wodę. Typowe wątrobowce znane są od środkowego dewonu (Sciadophytopsis z Podola), mchy zaś o gametofitach pokrytych liśćmi od wczesnego karbonu. Niewysokie sporofity mszaków nie wymagały szczególnych urządzeń do pompowania wody