formy <br>szeregowej, partie ensemblowe, fugi i fugata, kształtują styl Mszy uroczystej <br>(1936) na chór mieszany, kwartet solistów i organy Wiłkomirskiego. Cykl ten, <br>osadzony mocno w tradycji tego typu mszy (zob. s. 161), charakteryzuje spontaniczność <br>ekspresji, wyczucie posługiwania się pewnymi archetypami w kształtowaniu linii <br>melodycznej, faktury chóralnej i sposobów opracowania tekstu mszalnego.<br> W grupie missae pro Defunctis można odnotować kilka cykli z lat 30-ych; są <br>to wydane drukiem: Missa pro Defunctis (1925) na 4-głosowy chór męski a cappella <br>Karczyńskiego, Requiem (ok. 1929) "na Basy unisono i na chóralny trzygłos Tenorów <br>(ad libitum), z towarzyszeniem melodykonu lub organu", Rzepki oraz Requiem