reszta każdego z tych dni wieczności, wszystko pomiędzy tym pięknym przebudzeniem a pięknym zasypianiem, była tylko męka, tylko powolna śmiercią.<br>Śmierć towarzyszyła mi zawsze, nie wiem, czy to taki dar, czy przekleństwo, ciągle ją spotykałam, nawet kiedy byłam dzieckiem. Pamiętam taka scenę, dawno temu, na wsi, na wakacjach, siedziałam na murku cmentarza i patrzyłam, jak stary Pawlik orze pole. Była wczesna wiosna i pochmurny dzień, koń stąpał powoli, półśpiąc, Pawlik schylony, napięty, prowadził pług, pokrzykiwał od czasu do &lt;page nr=86&gt; czasu, a za nimi przesuwało się stado gawronów. Cała ta scena wydawała się niezwykle ponura i zwiastowała coś złego.<br>Siedziałam wtedy i kiwałam