dłoni sugeruje męstwo, hardość, zadzierżystość. Niewielka odległość, a odmienna idea stroju. Góral z czasów Witkiewicza prezentował cechy, które w opinii ówczesnych miłośników gór łączyły go z greckimi herosami. Tak chciano go widzieć, na lekko ugiętych nogach kroczącego po górskich ścieżkach, skocznego, zręcznego, w białej koszuli spiętej metalowa spinka, kapeluszu zdobionym muszelkami, z zawadiackim piórkiem, białych, sukiennych portkach, zachodzących na stopy, zdobionych cyfra, a później parzenica. Kierpce miały być skórzane, zdobione wytłoczeniami, wierzchnie okrycie krótkie, eksponujące nogi, wydłużające sylwetę. Ten strój zachował się najdłużej, do dziś. Wpłynęła na to duma górali, silne poczucie własnej tożsamości. Strój i mowa wspomagały świadomość więzi etnicznej