tak jest! Polegało ono na oddzieleniu nieuniknionej oficjalności od codzienności, w której skrępowania znikały. Było oczywiste, że 1 Maj to święto i należy wybrać się na manifestację; komunikaty w "Trybunie Ludu" były, jakie były i przyjmowało się je do wiadomości; śpiewało się, czemu nie, "Miliony rąk". Ale jednocześnie następowało odgraniczenie myślowe i na temat tejże pieśni zaśmiewaliśmy się, jako że uchodziła za "hymn &lt;orig&gt;brandzlowników&lt;/&gt;", przy tym ów żarcik nie wykluczał użyteczności społecznej owej muzyki.<br>Jednak w tej drugiej sferze, wydzielonej i osobistej, działała swoboda. Tradycja nie obowiązywała, religia nie straszyła, obyczajowość uprawiało się, jaką się chciało. Możliwe że wiązało się to