strasznym obrazem w oczach, z rozpaczą w duszy, ale przecież jak komunista, jak żołnierz przez wilki włóczony na pobojowisku. Powinien był, powinien... Ale już nigdy nie odzyska tamtej chwili...<br> W zaroślach, przez ciemne gardło wąwozu, połyskiwało bure rozlewisko rzeki. Gdzieś daleko, za ścianami lasów, zajęczał spazmatyczny, urywany gwizd lokomotywy. Zaczynał mżyć drobny, wczesnojesienny deszcz. Świat wydawał się obcy i nierzeczywisty, pozbawiony zrozumiałych znaczeń, wyssany z wszelkiej nadziei.<br>VI<br> Deszcz puścił się na dobre, gdy Lewandowski znalazł się znowu na pustym peronie martwego budynku stacyjnego. Dochodziła dwunasta. Najbliższy pociąg w kierunku na Ostrowy odchodził dopiero za godzinę. Nie pozostało nic innego, jak