z marca ubiegłego roku. Andrzej czytał go i zapadał się w przepaść. Imię Ireny powtarzało się w liście w rozmaitych spieszczonych odmianach, zwroty były banalne i górnolotne, a równocześnie obnażały wulgarną poufałość nieznanego amanta. List kończył się słowami: "Zgubiłaś w moim łóżku bursztyny. Przypominają mi koniuszki twoich piersi. Zachowam je na pamiątkę naszych rozkosznych nocy... Twój Romeo". Któż to jest ten chłystek? Jakiś prowincjonalny uwodziciel? Na pewno dużo młodszy od niej. Romeo!... Błazen!<br>Andrzej przeczytał listy powtórnie, potem raz jeszcze. Z wolna docierała do jego świadomości druzgocąca prawda o Irenie. Odczuwał w skroniach łomotanie tak głośne, jak gdyby dwie blachy uderzały