twych rąk.<br>Gdzież mi miejsce bezpieczne przed sidłem miłości,<br>Jeśli ogień się czai w głębi zmarzłych wód?<br>Ty tylko możesz, Lidio, zgasić pożar we mnie<br>Nie śniegiem ani lodem, lecz przez ten sam żar.&lt;/&gt;<br>(O dziewczynie Lidii, przeł. E. Jędrkiewicz)<br><br>Innym razem pełen szacunku wiersz do Beaty Kościeleckiej ułoży Krzycki na kształt hymnu maryjnego Omni die dic Mariae. Nie nazwiemy tego parodią, bo nie ma w tym wierszu ośmieszenia pierwowzoru. Krzycki poczynał sobie tu raczej obyczajem waganckiej poezji, tak pełnej poufałych trawestacji religijnych. Autor śmiałych i frywolnych erotyków pisał wiersze wielkanocne i bożonarodzeniowe, antyreformacyjną Encomia Lutheri (ironicznie: Pochwała Lutra) i pełną troski