Zabiegł mi drogę wyraźnie zbulwersowany.<br> Mocno seplenił.<br> Położył mi dłoń na ramieniu.<br> - Proszę wybaczyć... - wpatrywał się we mnie.<br> - Nie trzeba tyle wrażliwości...<br> Nie trzeba.<br> Po co?<br> - Zgoda - rzekłem pojednawczo.<br> - Kwita! Mówmy o czym innym... - odwróciwszy się, oparłem się<br>łokciami o parapet okna, za którym stał zamglony jesion.<br> Parapety były głębokie, na miarę grubych murów.<br> Wygodne do opierania się.<br> Było dość miejsca dla dwóch, a nieraz czterech i pięciu potrafiło<br>wystawać w tym samym oknie i gapić się godzinami na skrawek świata.<br> Aż inni podbiegną zerknąć, co się dzieje.<br> A cóż się tam dzieje?<br> Nic się nie dzieje.<br> Stoi jesion na środku dziedzińca