idiomatycznych.<br>Nikt jednak nie może podważyć wielkości tego zadania i zasług, jakie położył dla dobra literatury.<br>Bywałem często u Słomczyńskich. Pewnego razu zobaczyłem w ich pokoju nad wspólnym tapczanem kartkę z napisem: "Do premiery dupy się nie daje!" Bardzo mnie to rozśmieszyło. Oto cała Lidia, oddana bez reszty teatrowi, zawsze na pełnym gazie, stale pełna emocji i chciwa pracy. Pamiętam jej starcia z dyrektorem Dąbrowskim o repertuar. Nie wszystkie jej propozycje przyjmowane były pozytywnie. Zdenerwowana krzyczała, groziła wypowiedzeniem i na radach artystycznych gorąco walczyła o swe racje. Stworzyła w zespole własną ekipę aktorów, przede wszystkim młodych, żądnych wrażeń i pragnących nowego modelu teatru