spokoju tu chodzi, stąd aluzja do fraszki Kochanowskiego. Jednocześnie Białoszewski pokazuje, w czym jego sytuacja wyczerpanego wędrowca różni się od sytuacji zmęczonego gościa w utworze dawnego poety. Tam koiła kontemplacyjna więź z naturą, ze światem. Teraz nie możemy już liczyć na wsparcie z zewnątrz. Trzeba "się zbiegać" samemu i trochę na przekór ruchliwemu porządkowi rzeczy.<br>A zatem - wbrew sądom Sobolewskiej - sprzeczność między podmiotem i rzeczywistością, pomiędzy poetą a światem, pomiędzy człowiekiem a przyrodą - istnieje. Jako kolejny przykład tej sprzeczności może służyć wiersz należący do środkowego (ani więc wczesnego, ani późnego) okresu twórczości Białoszewskiego Ja niemierny:<br>&lt;gap&gt;<br>Wiersz jest oczywiście niejednoznaczny, dopuszcza wiele sensów