nas dramaturgiczne arcydzieła zachodniego plemienia tzw. nowych brutalistów? Czy nie możemy odmówić? Czy musimy swe oczy, uszy i mózgi katować produkcjami &lt;name type="person"&gt;Mariusa von Mayenburga&lt;/&gt;, &lt;name type="person"&gt;Wernera Schwaba&lt;/&gt; czy też &lt;name type="person"&gt;Sarah Kane&lt;/&gt; - autorki &lt;name type="tit"&gt;"Miłości Fedry"&lt;/&gt;, tymi kwintesencjami brawury i bezkompromisowości, co jakby wyskoczyły z owych milusich pod kołderką zabaw nocną porą? Czy na upartym koledze Wójcika mamy budować nową wrażliwość teatralną? Gdzie Rzym, a gdzie gacie?<br>Jeśli kto myśli, że ja się niniejszym na wysokościach oburzam co i raz rzucanym przez panią &lt;name type="person"&gt;Kane&lt;/&gt; stylistycznym mięchem, to niechaj w ogóle przestanie myśleć. Z tą dramaturgią jest ściśle tak, jak to ktoś szeptem ujął po premierze