sądzie, że nie opuści się swego kontrahenta aż do śmierci? To byłoby nieracjonalne. Mogłoby się okazać, że w małżeństwie zmuszeni będziemy więcej dawać niż brać. Może nawet poświęcać się dla drugiej strony. Przejąć się jej problemami, które nas osobiście nie dotyczą. Marnować czas. Pocieszać. I nikt nie policzy tego jako nadgodziny. Lepiej nie.<br>Jeśli już ktoś decyduje się na szaleństwo związania się z kontrahentem na zawsze - być może zapomniał o ekonomicznym rachunku. Być może gotów jest do bezsensownego poświęcenia, jak Alkestis z tragedii Eurypidesa, żeby oddać swe życie za niewartego tej ofiary małżonka. Czyżby więc romantyczna miłość założyła stare domowe łapcie