by komendanci walczący w Afganistanie sami skrzyknęli się, stworzyli wielki partyzancki front i przestali słuchać sprzecznych rozkazów peszawarskich pieniaczy. Udało mu się nawet w środku wojny zebrać na swoich terenach prawie półtora tysiąca komendantów na wielką radę wojenną, która jednak nie zdołała zjednoczyć mudżahedinów ani podburzyć ich przeciwko swarliwym i nadmiernie uległym wobec obcych politycznym przywódcom.<br>Po zwycięskiej wojnie z komunistami Ismael Chan objął we władanie Herat, do czego miał we własnym mniemaniu święte i niekwestionowane prawo. Przecież to on wiosną siedemdziesiątego dziewiątego, jeszcze jako kapitan rządowej armii, odmówił strzelania do buntowników, którzy wystąpili przeciwko samowoli i sobiepaństwu Rosjan. Ismael Chan