nory w ziemi.<br>Bardzo ważną gałęzią rozwojową gadów ssakokształtnych ze względu na późniejsze konsekwencje ewolucyjne były drapieżne cynodonty - zwierzęta niewielkich rozmiarów o drugorzędnej roli ekologicznej. Znane od najmłodszego permu z Europy (Dvinia) i Afryki Południowej (Procynosuchus), różniły się od pierwotniejszych krewniaków głównie większymi otworami skroniowymi (ryc. 13.15). Znamionuje to nadzwyczajny rozwój mięśni zamykających żuchwę. Ich przyczepy przesunęły się ku górze, pozostawiając w końcu nie zajęty jedynie grzebień pośrodku potylicy. Doprowadziło to do zupełnego zaniku oka ciemieniowego. O powiązanych z tym przemianach budowy żuchwy i ucha środkowego była już mowa w poprzednim rozdziale.<br>Dołki na powierzchni kości w nosowej części czaszki