i leżąc na łóżku pod moskitierą w bagdadzkim Domu Międzynarodowego Czerwonego Krzyża, wsłuchiwałem się w ten głos, głos mojej pani, jak pies z winiety płyt "His Master's Voice", i brzmiał on we mnie tak kojąco, uspokajał - jak jej ręka na moich włosach, gdy byłem dzieckiem, jak jej cudownie przemieniona postać, naga w słońcu i porannej rosie, a w nocy czułem ją przy sobie, bo głos stawał się ciałem, i ona przygarnęła mnie do siebie, jak w Paninie, gdy zostaliśmy już tylko we dwoje, i czułem we włosach jej oddech, i ona usypiała, usypialiśmy oboje, bo sen otwierał nas na wspólne nocne