arbuzów, ręce im się trzęsły i skóra cierpła ze strachu, że lada chwila z mroku wyskoczy wilczur. Zamierali nasłuchując, ale wokół panowała cisza. Poruszali się niemal po omacku, wymacując na ziemi arbuzy wśród chropawych łodyg i liści. Wasyl kozikiem odcinał owoce od pędów, upychali arbuzy każdy do swojego worka. Strach naglił ich do pośpiechu, za dnia uwinęliby się w kilka chwil, w gęstych ciemnościach zdawało się, że tracą bardzo wiele czasu. Gdzieś w mroku węszył wilczur, zbliżał się stróż. Chłopcy dygotali, paliło ich do ucieczki, ale żal było czmychnąć nie napełniwszy worków. Płoszył ich każdy szelest, choć sami go wywoływali potrącając